"Liefde… de grootste onzin die er bestaat." Uh… wat!? Ik schrok uit het hypnotiserend effect wat haar diepe decolleté had. Zelfs in de schemer van het restaurant vond het licht haar boezem. De glanzende objecten leken veel plezier te hebben met weerkaatsen van het kleine beetje licht wat de gedempte lampen gaven. Waarom is dat toch zo interessant? >>
“Uhm… echte liefde bestaat niet?”, vroeg ik aarzelend. Ik was niet zeker of ik dat goed gehoord had. “Ja” antwoordde ze knikkend. “Uhm…. uhm.. hoe bedoel je dat?” Ik keek haar een beetje met een schuin hoofd zodat ze dacht dat ik echt een uitleg wilde, maar eigenlijk zo een visueel perspectief had om beter haar schoonheid te bewonderen, allebei. Ze deed haar verhaal en ik liet haar gaan. Eigenlijk ben ik een man van weinig woorden. Maar beter ook want als ik bepaalde dingen zeg, bedoel ik het meestal niet zo, hoe ik het uiteindelijk zeg. Maar hé… zei ze nou dat liefde onzin was? “…en deze aantrekkingskracht waaruit het hele verliefd zijn is ontstaan, allemaal de oorzaak van verscheidene chemie”. Verklaart ze nou de liefde uit een wetenschappelijk oogpunt? Beter! Dit is gelukkig geen vrouw die alleen zwetst over emoties en gevoelens. Keiharde Science waar je wat aan hebt. Rationele gedachtengang. Ze is best leuk. “Ik denk dat ik je leuk vind.” Wat?! Zei ik dat nou echt?
Ze stopte met praten en keek mij aan. Geen glimlach. Mmm… langzaam voelde ik mezelf ongemakkelijk te worden. Ik weet zelfs niet eens waar ik naar heen moeten kijken. Shit…daarom moeten mannen ook niet zoveel zeggen. “he, hee…” begon ik aarzelend. “Wil je nog wat drinken?” Afleiding werkt in de meeste ongemakkelijke gevallen. Ik draaide mijzelf om en zocht een ober in dit restaurantje. Er liepen verschillende druk in de weer. Het was dan ook druk. Het is Valentijnsavond en het lijkt of half de stad zijn plek hier heeft gekozen. “Nog een keer hetzelfde graag en doe alvast ook maar de rekening”, vroeg ik aan de ober linksachter mij. He? Een knap blonde meid even verderop alleen aan een tafel. En ze zwaait? Ha… misschien een verlaten vrouw of samen met een saaie date. Als het vanavond niets wordt, kan ik altijd nog… “Dank je”, ik draaide me weer om en zag weer de vrouw waar ik eigenlijk mee ben. Juist ja… met hun ben ik. En ik zag het in ritueel dansende blinkjes onder haar kin. “Maar vind je niet dan?”, vroeg ze. “Je hebt nauwelijks iets gezegd over wat ik net vertelde” . Tja.. daar had ze een punt. Maar ze wist dan ook niet dat ik niet zoveel zeg uit beleefdheid. En natuurlijk niet om een flater te slaan. “Uhm… duss…”. Nou. “He ja! Dus hoe waarom wij hier zitten is niet vanwege dat we elkaar leuk vinden, maar meer omdat je in mij een goede krachtige man ziet die prima als vader van je kinderen kan zijn. En ik zit hier met jou omdat ik aan je mooie heupen kan zien dat je heel goed kinderen kan krijgen. En je hebt mooie heupen ja.” Ze lachtte, kijkt mij geil aan en speelt met haar haar. Bonus.
“Misschien vind je dat wel heel erg klinken he?”. Ze leunde voorover. Bonus! “Beetje ons naar dierlijk niveau brengen.” Nou ik heb daar helemaal geen problemen mee. En zit ze nou te flirten met mij? Ze ging verder. “Ik bedoel het is zo jammer dat daarmee liefde wordt afgedaan als een scheikundig stofje en met de veronderstelling dat mensen alleen bij elkaar blijven voor het voortplanten en….” Wauw… wat een bla bla. Maar ze vindt het belangrijk. Ze ging gewoon verder met haar wetenschap over anti-liefde. Ik hoorde het aan maar kijk veel liever. Ik kijk en geniet. En ik vraag me toch af hoe ik aan het geluk komt dat zij mij heeft uitgevraagd. Valentijnsdag als datum gekozen en deze plek heeft uitgezocht. Een prima plekkie, ideaal om er zometeen samen ertussen uit sneaken om verder… nou ja… haar theorien uit te oefenen. Prima! Ze stopt met praten en blijft een tijdje stil. “Is er wat?” vraag ik. Ze kijkt langs mij heen naar iemand die voorbij loopt. He het is die blonde. En zo te zien gaat ze naar de wc. Zo hé… die heeft ook prima heupen. “Nee, niets”, antwoordt ze. Ze kijkt naar haar gevouwen servet en enigzins verslagen. “Weet je het zeker?”, vraag ik nog eens.
Stom. Wanneer je ‘Nee, niets’ in het Nederlands-Vrouws woordenboek zoekt, staat er duidelijk een vertaling van ‘Ja er is wel wat, alleen wil ik het niet vertellen en je moet verder niet doorvragen”. Goed en nu begint ze nog zenuwachtig aan een papiertje te frommelen. Ok… Afleiding jongen, kom op. Waar had ze het ook alweer over? Iets over feromonen, knuffelstofje, chocolade, vruchtbaar, paringsritueel ofzo? “He als ik mijzelf toch moet bewijzen als een ideale partner, dan doe ik heel alpha-male-achtig en is die rekening gewoon voor mij.” Ik pak de rekening, zie een aanzienlijk bedrag, doe net alsof ik niet schrik, knipoog en betaal. Wel duur by the way, maar ze lacht weer. “Zullen we er een eind aan breien”, vroeg ik haar zachtjes. Ik sta op en reik haar de hand. Ze kijkt mij aan, bijt op haar lip. Valentijnsdag het is zeker het geld waard.
