Valentijnsavond

Was dit nou wel slim van mij? Dacht ik. De twijfel sloeg toe. Hier zaten we dan al een maaltijd lang en nu aan de borrel. Het is eigenlijk geen bal aan. Ja.. okee. Het restaurant heeft zijn goede naam. Maar het overstroomt hier van de slijm van de serveerders. Net alsof ze een grote fooi verwachten. We zitten hier in een weggestopt hoekje in het donker met een aantal kaarsen wat het meer griezelig maakt dan knus. En die bloemen hebben ook hun beste tijd gehad. Wat een drama is dit. En dan zit ik nu met haar. Lekker ding maar gezellig praten is er niet bij. Gefeliciteerd hoor… je hebt een date met de saaiste vrouw van de planeet, dacht ik bij mijzelf. Ik heb echt geen flauw idee wat ze hier mee probeert te bereiken, ik heb het echt niet naar mijn zin. “Eigenlijk is Valentijnsdag maar een kutdag”, dacht ik hardop.

Ik schrok van de zin die uit mijn mond kwam. Zij schrok ook. Niet echt een tactische zet om te vertellen dat het geen ene zak aan is. Maar het gebeurde eenmaal per ongeluk. Teveel frustratie barste in één keer uit. Wat zal zij zeggen? Ze kijkt me raar aan. “Waarom?, vroeg ze. Hé hé.. eindelijk een potentiële start voor een gesprek. Ik antwoord, ik vertel haar over het verwachtingsproces  van deze dag. Het is eigenlijk een schijnheilige bedoeling dat mensen zeggen dat Valentijnsdag teveel commerciële bedoelingen hebben en dat het hun niets doet, terwijl iedereen toch zit te hopen op een kaartje, bloemen, iets koopbaars waarmee hun geliefde hun liefde mee bewijzen. Door de maatschappij sluipt het namelijk langzaam in je. Het wordt al van kinds af aan je aangeleerd. Wie heeft er vroeger niet opgeschept wanneer je meer dan 1 kaart hebt gekregen. Zelfs volwassene mensen blijven pochten dat ze vele kaarten e.d. zullen krijgen op een dag als vandaag. Stiekem  weet je dat het onzin is, maar toch verwacht je er veel van. De kwaliteit van Valentijnsdag wordt dus toch bepaald door je eigen verwachtingen. Het is even stil. “…kutwijf”. Wat? Zei ze nou kutwijf?

Ik werd boos en wou in verweer gaan. Maar ze glimlachte al heel snel. Ze moest het wel als een grapje bedoelen. Ik lachte daarom maar een beetje schaapachtig en ging verder om het woord te vergeten. “Wat ik wil? Stiekem wil ik dat eigenlijk ook allemaal. Mede dankzij door reclames, beelden van gelukkige mensen, verhalen van echte Valentijn momenten. Liefde overal. En vooral alleen op deze dag.  Maar is het gewoon geen onzin dat nou alleen vandaag het om de liefde draait? De liefde zou toch eigenlijk alle dagen centraal moeten staan?” Hum… ze luistert eigenlijk maar half. Waar wordt zij toch door afgeleidt? Misschien toch meer ‘Jip en Janneke’ taal gebruiken. Ik neem als voorbeeld het restaurant en de bloemen. Ik lieg dat het perfect is. Maar ondanks dat het wel in het verwachtingspatroon hoort van deze dag, is het uiteindelijk onzin. Ik ging verder. “Je kan al heel veel zeggen met kleine dingen. Complimentjes bijvoorbeeld. Je zou bijvoorbeeld wat kunnen zeggen over mijn haar! Vanmiddag naar de kapper geweest.” Ik ging verder met een verhaal over wat ik eerder die middag bij de kapper heb meegemaakt. Over een klant wiens hond zo vies was van een avontuurtje in de modder, dat ze haar hond helemaal kaal wou laten scheren door de kapper. Op zich niet zo spectaculair maar wel onwijs grappig, aangezien de kapper van Antilliaanse afkomst is en de hondeklant van Turkse afkomst. Twee culturen met twee verschillende meningen over dat kappers wel of niet zomaar honden mogen scheren. Twee meningen wat prachtig resulteerde in een grappig gesprek.

Nog steeds geen enkel respons van haar. Zou ze soms sociaal autistisch zijn ofzo? Ik een grappig verhaal vertellen en zij maar bedenkelijk kijken. Geen lachje komt ervan af. Ik ga verder over mijn schoenen. Net vandaag gekocht en een stiekeme onverdiende korting krijgen. Even kijken of ze een schoenenfreak is, moet haast wel. Geen enkele vrouw is resistent voor schoenen. Ik vertel maar, maar helaas weer geen reactie. Wat is er toch mis met haar? Had ik maar afgelopen zaterdag niet zoveel gedronken. Die vrienden van mij weten mijn zwakte qua vrouwen zoals hoe zij eruit ziet. Maar ze mochten mij wel waarschuwen dat ze wel een beetje debiel is. Ik blijf maar aan het praten en zij is maar aan het denken. Een super retard als je het aan mij vraagt. Echt waar.. als ik dronken ben, komen de stomste wijven op mij af. “Je hebt gelijk”, zei ze.

Ik ben stil. Ik ben verbaasd. Ze onderbreekt wel zomaar mijn verhaal maar dat vergeef ik haar wel. Ze zegt tenslotte wat. Holy shit! Ze gaat nog verder ook. Zou ze toch wat inhoud hebben? “Het gaat inderdaad om de niet-materiële zaken”, ging ze verder. Ze vertelde hoeveel moeite ze gedaan had voor dit restaurant, hoe ze haar best had gedaan voor dit plekje, knokken om deze bloemen en ze vertelde dat ik er knap uit zie en dat mijn schoenen mooi zijn. Ik was er stil van. Had ze al die tijd haar mond gehouden om dat te verzinnen? Niet echt bevorderlijk met een etentje maar… Wacht… ze hakkelt. Ze heeft moeite om nog iets te zeggen. “…niet meer kan ophouden te denken aan je ogen, aan  je lippen, aan je lach”. Het was stil ineens. Ik was stil ineens! Wie had dat gedacht? Ze is wel sociaal autistisch. Maar wel een onzettende lieve sociale autist! Ik zwijmel helemaal weg. Mijn benen trillen van het onverwachte compliment wat ze duidelijk niet zomaar durfde te vertellen, maar wel deed!

Nadat het langverwachte moment kwam, bleef het een poosje stil. Ook ik had verwachtingen van Valentijnsdag. En dit hoort in dat rijtje. Ik was tevreden en voelde verliefd. Ze rekende af en stond op. “Wat drinken aan de bar?”. Ik knikte waardoor ze snel ging bestellen. Ik wil best wat drinken, dacht ik nog eens. Maar mijn hoofd zweeft eigenlijk al behoorlijk. Ik sta op, loop naar haar toe, sloeg mijn arm om haar heen. “Ik ben van gedachten veranderd”, fluisterde ik in haar oor. Ze cancelde haar order en we keken samen naar ons spiegelbeeld wat vormde achter de bar. Twee mooie vrouwen. Ik een beetje verliefd. En zij… ach wat maak het uit voor vanavond?