Het Leugenbankje – Dankbaar

Toch vraag ik me wel eens af, wat de droefheid bij de mensen naar boven haalt. Hoe moeilijk het leven af en toe ook lijkt, of hoe zwaar het leven af en toe ook is, weeg dan de dingen eens tegen elkaar af. Waarom weegt het negatieve af en toe zo zwaar af tegen het positieve in dit leven? >>

 

 

Het is een mooie winternacht, het is ijskoud buiten. De warme adem uit mijn mond vormen miniscule regenbuitjes. Kleine wolkjes lossen op in de nacht. De nacht is helder, de miljoenen sterren aan de hemel zijn nog nooit zo duidelijk te zien geweest. De maan die zo hoog aan de hemel staat verlicht de straten als nooit tevoren. Alsof de lantaarnpalen een paar extra lampen erbij hebben gekregen. Mocht de aarde niet rond zijn, zou je de Zuidpool kunnen zien. De sneeuw weerkaatst de maneschijn tegen de huizen en houden zo de straten verlicht. De natuur helpt een handje.

 

Met mijn fiets door de polder op een slakkengangetje aanschouw ik de witte weiden. Alles is volmaakt en één met elkaar. De daken, de bomen, de weiden en zelfs de snelwegen zijn allen sneeuwwit gekleurd. Geen onderscheid wordt er gemaakt tussen kunstmatig en natuurlijk. Ook al is het ritje op de fiets maximaal een kwartiertje, de volmaaktheid in de natuur geeft mij een voldaan gevoel. Die glimlach verschijnt op mijn gezicht, alsof het erop getekend is. Met een mooie, gouden vulpen wordt mijn gezicht getekend in de heldere maneschijn.

 

 

De kroeg, de klok slaat 0:00 uur. Dronken mensen om mij heen, dansend en lachend. De moeheid slaat toe, de kruk is dichtbij en een raar gevoel omklemt mijn maag. Er kan geen druppel drank meer in. Mijn hoofd wordt zwaar, mijn temperatuur stijgt, de beukende muziek om mij heen klinkt steeds zachter, tot het als een vage waas door mijn oorschelpen galmt. De gezichten van de mensen spreken boekdelen. Lachende en dansende mensen. Je hoeft niet te horen dat ze plezier hebben, de gezichtsuitdrukkingen laten dit al duidelijk merken. Blijheid. Niet gek, aangezien het weekend is. Mensen zien hun vriend(inn)en weer terug in de kroeg, begroeten elkaar met een omhelzing of een paar kussen. Een klef stelletje zit in de hoek. In plaats van clubmuziek hoor ik alleen nog maar galm.

De muziek is overgegaan in wat achtergrondgeluiden. Het lijkt verdrongen te worden door goede karma. De rustgevende (platonische) liefde in ieders hart. Hoe ziek ik mij ook voel, de lachende gezichten gaan in slowmotion over mijn netvlies. Vrienden om mij heen die lachen, praten en een poging doen tot iets wat op dansen moet lijken. De vreugde is in ieders gezicht af te lezen. Even helemaal weg van de dagelijkse sleur.

 

 

Als ik dit zo teruglees, klinkt het echt als oudewijvenpraat, met een grote dosis poëzie, rechtstreeks uit de onovertroffen monden van de levensgenieters Nik en Eva. Maar meer mensen zouden eens zo moeten denken. Hoe mooi kan iets niet zijn? Sneeuw is niet zomaar half-bevroren water, je moet sneeuw bekijken als kleine ijskristallen, dat voor niets, nada en noppes uit de lucht komt vallen. Hetzelfde geldt voor zand. Dit wordt ook vaak onderschat. In feite kan je het gewoon zien als miniscule rotsjes. Zie van alles de meerwaarde, blijf positief denken en zie regen bijvoorbeeld niet als een plaag voor je kapsel, of een bederving van je kledij. Zie regen als de natuurlijke bron van het leven. Zonder regen zouden er geen bomen en planten zijn. Zonder bomen en planten geen zuurstof. Zonder zuurstof zijn wij ook niets. Regen is dus een levensbehoefte!

 

 

Of zoals Monthy Python altijd zegt: “Always look on the bright side of life!”