"…Nogmaals, goede vriend, het zijn al 2 weken dat ik je niet meer gezien heb na de begrafenis. Ik maak mij zorgen en wil je spreken. En aangezien ik weet dat je dat je niet zo'n prater bent, stel ik voor dat we vanavond elkaar ontmoeten in de chatroom waar we regelmatig verschijnen.
Vriendelijke groet, het beste,
Je collega CEO" >>
(Hier deel 1)
De mail had zijn werking. Zo na tienen werd er in de chatroom een privé gesprek gevraagd. Ik wist direct wie het was. Elke keer hadden we een andere chatnaam, maar door afgesproken codes in de namen die we voornamelijk ook in het bedrijfsleven gebruiken, konden we elkaar herkennen. Ik typ "He man, hoe gaat het". Het was een onnodige vraag. Ik wist al dat hij zich beroerd voelt. Maar het gesprek moest toch op gang komen. "Slecht", was het antwoord na een paar minuten. En alhoewel ik chatten altijd als een emotieloos medium vind, kijk ik geïntrigeerd naar de zielig kijkende smiley die opkomt. Hij ging verder. "De politie weet nog steeds niets. En zal de klootzak waarschijnlijk ook niet vinden." Ik lees de zin een tweede keer. Op het chatscherm verschijnen meer zinnen."Ik begrijp er niets van. Wat eerst op een betrapte inbreker lijkt die geschrokken handelt, lijkt nu op een bewust georganiseerde moord." Er heerst een stilte. Tenminste voor hoever je een stilte kan noemen in een chatscherm zonder geluid.
Het slot klakte al snel zachtjes open. Na vele uren oefenen thuis wist hij met de gekochte instrumenten dit soort slot in enkele minuten te openen. Hij liet de deur voor wat het was, stopte de instrumenten in zijn zak en liep naar de 2 liften. Die werden opengehouden door 2 houten blokjes. Hij duwde de deuren open van de liften, zette ze allebei richting de hoogste verdieping en verwijderde de blokjes. De liften gingen omhoog. Het zou hem genoeg tijd geven voordat de liften terug komen met toevallige voorbijgangers. Hij deed de blokjes in een tas en haalde daar de spullen tevoorschijn. Snel deed hij de plastic kleren aan, deed een riem om en liep naar de deur. Geluidloos langzaam deed hij de deur open. Stapte langs en stond stil. Ze zat daar in haar stoel achter de computer geconcentreerd te typen. Op de achtergrond zong een dode zanger vanuit de CD speler. Hij deed de deur zachtjes dicht en legde de zak ervoor. Stap voor stap liep hij naar haar en voelde naar zijn riem.
Ik kan hem door het scherm horen huilen. Ik weet hoeveel hij van haar hield. het verdriet was te lezen in woorden zoals "ik kan niet leven zonder haar, ik ben niets zonder haar". Ik word er misselijk van. Ik heb het altijd al een zielig figuur gevonden. Met zijn eeuwige liefde voor computers en games. Maar het maakte mij rijk. Hij de ICT gebeuren, ik het managen. Er kwam een mooi bedrijf uit. Totdat hij haar ontmoette. Op zijn 35ste jaar komt hij de vrouw van zijn leven tegen. Zijn enige vrouw van zijn leven. De eikel. Al zijn tijd ging in haar zitten, het bedrijf ging achteruit. Ik kijk weer naar het scherm en zie een heel verhaal staan over hem en haar, hoe goed ze het wel niet hadden. Ach gut… Even natrappen. "Maar wat ga je nu doen… zo zonder haar?", typte ik.
Dit was te makkelijk. Met een traag geluid op de achtergrond en zo geconcentreerd dat ze naar haar beeldscherm tuurde. Giechelend op de stoel balancerend. Zijn hart ging versneld kloppen. Hij liep net zover totdat hij achter haar stond. Zijn rechterhand nu om het heft geklemd wat uit zijn riem stak. Hij stond nu achter haar. Zijn spieren spanden, zijn adem werd onrustiger. Zij hoorde nog steeds niets. Hij keek over haar schouder naar het scherm. Ze was aan het chatten. "Ik heb zin om je te zoenen", verscheen er op het scherm. Ze giechelde weer verder op haar stoel. Hij keek naar de naam van het scherm en schrok. Hij herkende de afgesproken code. Zij reikte naar haar blikje cola totdat ze hem zag, ze schrok. Een kleine gesmoorde kreet volgde doordat hij zijn linkerhand stevig om haar hoofd op haar mond plaatste. Zijn rechterhand greep naar zijn riem en trok het mes. Draaide het mes tegen haar keel en trok een streep. Het bloed schokte eruit tegelijkertijd met haar lichaam. Ze gaf nog een laatste zucht waarna hij haar langzaam op de grond legde. Hij keek naar het beeldscherm waarvan de helft bedekt is met bloed. Er flikkert een nieuw bericht. "Kan je vanavond?", stond er op het scherm. "Shit…"
Ik wist van zijn manisch depressieve geschiedenis af. Altijd lange mouwen aan, de littekens te verbergen. Zijn liefde voor computers en dergelijke was niet voor niets zomaar ontstaan. Hij had geen vrienden, slechte jeugd, hoorde nergens bij. Ik pak de kop koffie waar de damp vanaf komt. Ik kijk weer naar het scherm. Eindelijk, zijn stemming gaat de goede kant op. Woorden zoals "ik wil niet meer. Ik hou ermee op." Yes, dit zijn de woorden a la 'dag lieve leven'. De zinnen worden sneller getypt, slordiger, totdat ze ineens ophouden. Ik neem een slok van mijn koffie, wacht vijf minuten. Ik typ, "Wat bedoel je? Niet doen!". Geen antwoord. Ik sta op, drink mijn koffie op. Wacht nog 5 minuten. Pak mijn telefoon. Nog steeds geen antwoord op het scherm. Mooi. Ik toets 4 keer het nummer verkeerd in en verbreek de verbinding. De vijfde keer toets ik rustig het goede nummer in. Ik ga heftig ademen zodat ik buiten adem klink. Er klinkt een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. "Ja Politie? Ik geloof dat een vriend van mij zelfmoord wilt plegen! Snel stuur een wagen er naar toe! Snel!!" Ja snel ja. En ik ook snel erheen. Dit wil ik namelijk niet missen.
