Hoezo Valentijnsdag een k’dag?

“Eigenlijk is Valentijnsdag maar een kutdag”. Ik keek haar aan. Ze nipte aan haar glas wijn. We hadden net het toetje op en als afsluiter nog een drankje genomen. Waarom zou je zoiets nou zeggen? Dacht ik bij mijzelf. Probeer je hier een beetje romantisch te doen, krijg je zo’n opmerking. Het hele moment is nu eigenlijk verneukt. “Waarom? Hoe bedoel je?”, vroeg ik aan haar. Je moet toch wat doen om het gesprek om op gang te houden. “Ach je weet wel”, ging ze verder. “Het commerciële gebeuren enzo. Al die mooi makerij van de liefde. Je gaat er teveel van verwachten.”, het klonk heel traag uit haar mond. Damn, dacht ik. Heb ik al die uren voor niets zitten werken aan een speciaal stil sfeervol romantisch plekje in deze fucking dure restaurant. Mijn euro’s voor niets aan die serveerders lui gegeven om wat extra kaarsen te regelen. En voor niets geknokt om die paar laatste rozen op de markt. Heb ik dit weer! Al die moeite eigenlijk voor niets. Gaat ze nu zitten vertellen dat al deze shit commercieel gelul is!? Dat wist ik ook al allang maar toch. ”Verdomme wat wil je nou?” … “kutwijf” dacht ik er nog achterna, maar zei het nog net niet.

Ik schrok van mijn ongecontroleerde reactie en glimlachte er nog snel achterna. Gewoon om de boosheid te camoufleren. Zij schrok ook, maar herstelde zich weer wanneer ze mijn glimlach noteerde. Ze werd een beetje onzeker. Net alsof ze zich schaamde nadat ze dat heeft gezegd. “Tja… wat ik  wil, zei je? Wat ik wil is niet 1 dag in het jaar wat specifiek draait om de liefde. Ik wil dat alle 365 dagen om de liefde draait. Ik wil, ik wil uhm..” Ze stak haar handen half in de lucht en dacht na wat ze nou echt wou zeggen. “Kijk dit is nou wel prachtig en zo. De rozen” Ze pakte de 5 bloemen op, sloot haar ogen en rook er aan. Zij genoot ervan, ik dacht aan de pijnlijke blauwe plek op mijn zij toen ik in de meute om die rotbloemen knokte. “En ik vind dit ook een leuk restaurant, goeie plek en dan al die kaarsen opgesteld. Echt mooi.” Ja leuk ja… maar dat was het dan ook wel, dacht ik. Ik zag in al die dingen die ze prachtig verwoordde een euro bedrag, dat verdwenen was uit mijn portemonnee. “Maar”, ging ze verder…”Echte liefde moet je niet bewijzen met materiële zaken. Maar meer met de kleine dingen. Complimentjes bijvoorbeeld! Je hebt bijvoorbeeld nog niets gezegd over mijn haar. Vanmiddag naar de kapper geweest, helemaal anders. Vind je het niet mooi? De kapper heeft er wel…”

Ik liet haar ratelen over haar haar. Was zij wel goed bij haar hoofd? Hoe kan ik nou weten dat ze een nieuw kapsel heeft? Dit is namelijk een soort van blind date. Afgelopen zaterdag gekoppeld door vrienden die ons in een dronken bui aan elkaar hebben gek’next. Daarna in een wilde bui op Valentijnsdag een date gepland. Ik heb haar daarvoor nog nooit eerder gezien. Wat lult ze nou over haar nieuwe kapsel die ik niet opmerk? Dat ze durft te denken dat ik haar afgelopen zaterdag kan herinneren!  Ik keek haar aan en probeerde de rode draad van haar verhaal weer op te pakken. “.. en mijn schoenen zijn ook net nieuw. Vind je ze niet prachtig?” Hoezo materiële zaken doen er niet toe, dacht ik. Zonder dat ze het wist, had ze haarzelf alweer uitgeluld. Gefeliciteerd hoor… je hebt een date met de domste vrouw van de planeet, dacht ik bij mijzelf. Nou aangezien ze niet uit haarzelf stil wordt en er geen zinnig woord uitkomt, zal ik moeten ingrijpen. Het is niet zo dat ik haar weg wilt hebben. Wie wilt er nou toevallig op Valentijnsdag alleen zijn? Ik zeker niet! En zij is een goede kans om de nacht mee door te brengen. Tijd voor missie 1.

“Je hebt helemaal gelijk”, zei ik tegen haar. Ze was pardoes stil en keek mij vreemd aan. Zo… dat was een makkelijke missie 1! Waarschijnlijk is ze nog nooit zo aangesproken. Waarschijnlijk heeft ze nog nooit zo spontaan gelijk gekregen. Ze bleef stil. Mooi, kan ik verder. “Het gaat inderdaad om niet-materiële zaken”, loog ik verder. “Kijk ik mag dan wel uren hebben zitten zeuren aan de baas van dit restaurant, een lang verhaal hebben gehouden hoe speciaal dit plekje wel niet is. Ik mag dan wel de serveerders omgekocht hebben voor de beste service en ik mag dan wel in elkaar geramd zijn voor die paar rozen die ik jou zo graag wou geven.” Oei.. ik moet toch voorzichtig zijn met mijn sarcasme. Snel ging ik verder. “Dat zijn allemaal vanzelfsprekende dingen. Maar je hebt helemaal gelijk wat de kleine dingen betreft. Maar de waarheid is eigenlijk. De kleine dingen zijn zowaar ook de meest moeilijke. En dat je prachtig eruit ziet met je nieuwe kapsel en je mooie schoenen, wist je eigenlijk stiekem ook wel. Wat jij wilt horen, en dat wil ik je ook de hele avond zeggen is…en dat vind ik moeilijk.” Ze bleef me stilzwijgend aanstaren. Net alsof ze hier 364 dagen op heeft gewacht. Ze is waarschijnlijk echt zo’n vrouw die in echte Valentijnsliefde gelooft. “Het is eigenlijk dat ik sinds afgelopen zaterdag niet meer kan ophouden te denken aan je ogen, aan  je lippen, aan je lach." Ze zwijmelde. Ik kon het aan haar ogen zien dat ze zat te tintelen van binnen. Maar wat wil je ook? Ik gaf zowaar warempel een emotie los. Een gelogen emotie, dat wel. Maar desalniettemin een emotie die zij wou horen. Missie 2 was als het ware geslaagd. Dit ging wel erg makkelijk!

Ik betaalde de rekening en stond op. Sinds mijn woorden bleven we stilzwijgend van elkaar genieten. “Nog wat drinken aan de bar?”, vroeg ik aan haar. Ik liep naar de bar, bestelde twee drankjes. Ze kwam naar mij toe, sloeg een arm om mij heen en fluisterde wat in mijn oren. “Laat de drankjes maar zitten”, meldde ik aan de barman. Ik sloeg ook mijn arm om haar heen. Ik zag mijzelf en haar in de spiegel achter de bar en keek naar twee mooie vrouwen. De ene verliefd, de ander tevreden. Missie 3 was geslaagd. Hoezo Valentijnsdag een kutdag!?