Heb je dat wel eens, een déja-vu? Het gevoel dat je iets al wel eens eerder hebt meegemaakt, maar je absoluut niet kan herinneren wanneer dit was? Dat onbegrijpelijke gevoel dat je iets voor de tweede keer meemaakt… Of misschien wel voor de 3e keer? >>
Ik rek me uit, alsof ik een week lang heb geslapen op een betonnen ondergrond. Helemaal gebroken. Ik denk aan gister. Een dag die ik snel wil vergeten. Een te drukke dag, waar teveel is gebeurd. Ik kan de helft al niet eens meer herinneren. Ik weet nog goed dat ik wakker werd en… Plots bedenk ik mij dat ik in precies dezelfde kamer wakker werd. Een kamer die ik enigszins niet thuis kan brengen. Ik kijk eens goed om me heen terwijl ik probeer op te staan. Het lijkt op een soort van huiskamer. Niet gezellig ingericht, erg leeg. Alsof iemand midden in een verhuizing zit. Allemaal dozen opgestapeld en tegen de muren geschoven. Is dit mijn huis? Nee, natuurlijk niet, het lijkt er niet eens op. Ik loop eens naar het raam en probeer naar buiten te kijken. Het is alleen pikkedonker. Geen enkel licht schijnt er. Als ik omhoog kijk zie ik ook geen sterren en de maan is ook nergens te bekennen. Ik blijf eens heel stil staan, denk eens even goed na. Het is muisstil. Geen enkel geluid van de buren of van het verkeer buiten.
Ik masseer mijn nek even, want zo’n harde vloer gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Mijn hand reikt naar de deurklink, maar… Deze zit op slot. Dit is iets wat ik weet. Of gok ik dit alleen maar? Ik frons mijn wenkbrauwen, alsof ze willen zeggen “hier is iets vreemds aan de hand”. Ken ik deze kamer? Ik was hier gister ook! Die poster aan de muur naast de deur trekt mijn aandacht en komt mij heel bekend voor. Die kerel op de poster, die het binnenste van zijn handpalm laat zien, alsof hij zijn palm recht in mijn gezicht wil drukken.
Hoe eigenwijs het ook klinkt, toch draai ik de klink van de deur om. De deur is op slot. Dit wist ik wel, maar uit automatisme probeer je het toch. Ik voel wat in mijn zakken, of ik daar een sleutel kan vinden. Niets.
Ik draai me om en loop naar een van de dozen, om te kijken of daar toevallig een sleutel in zit. Alsof de dozen zwaar beladen zijn, til ik er een op. Het lijkt alsof de doos leeg is. Binnenin hoor ik een voorwerp van de ene naar de andere kant schuiven. Ik open de doos en zie daar een digitaal klokje liggen. De tijd wijst op 8:05 uur. Alhoewel… De tijd loopt af. Nog minder dan acht minuten te gaan nu.
Ik kijk nog eens de kamer rond op zoek naar een verborgen camera, aangezien ik dit soort tv-shows wel ken. Alleen maar dozen, een schemerlampje en een poster.
De tijd tikt door. De stopwatch leg ik naast mij neer en check de andere dozen. De dozen zijn genummerd, lijkt het wel. Uit elke doos haal ik op mijn gemak een voorwerp.
Uit doos 1 kwam de stopwatch, maar in doos 2 t/m 5 liggen soort van nummerbordjes, niet groter dan een sleutelhanger. Allemaal met een reeks van 30 getallen per bordje. Uiteindelijk haal ik uit Doos 6 een mobiele telefoon. Ik druk deze aan, maar heb geen signaal. Geen enkel nummer kan ik bellen. Ik bekijk de voorwerpen nog eens. Wat betekenen al die getallen? Plots valt me op dat aan de deur ook een apparaatje hangt met een toetsenbordje. Als of je bij de deur kan Chipknippen. Ik loop naar de deur, pak een van die bordjes en begin de getallen in te voeren. Niets voor mij, dit werk. Met het verstand op nul en de gedachten bij de hoofdpijn vul ik de getallen in.
Uiteraard pas bij het 4e en tevens laatste bordje hoor ik een piepje en gaat het slot om. Ik open de deur heel langzaam. De deur kraakt en gaat moeizaam open. Er komt een fel licht van de andere kant van de deur. Ik stap naar buiten en…
